کاج های زیادی بلند.

زاغ های زیادی سیاه.

آسمان به اندازه آبی.

سنگچین ها ، تماشا ، تجرد.

کوچه باغ فرارفته تا هیچ.

ناودان مزین به گنجشک.

آفتاب صریح.

خاک خشنود.

چشم تا کار می کرد

هوش پاییز بود.

ای عجیب قشنگ!

با نگاهی پر از لفظ مرطوب

مثل خوابی پر از لکنت سبز یک باغ،

چشم هایی شبیه حیای مشبک،

پلک های مردد

مثل انگشت های پریشان خواب مسافر!

زیر بیداری بیدهای لب رود

انس

مثل یک مشت خاکستر محرمانه

روی گرمای ادراک پاشیده می شد.

فکر

آهسته بود.

آرزو دور بود

مثل مرغی که روی درخت حکایت بخواند.

در کجاهای پاییزهایی که خواهند آمد

یک دهان مشجر

از سفرهای خوب

حرف خواهد زد ؟

شعر من از عذاب تو ، گزند تازیانه شد

ضجه ی مغرور تنم ، ترنم ترانه شد

حماسه ی زوال من ، در شب تلخ گم شدن

ضیافت خواب تو را ، قصه ی عاشقانه شد

برای رند دربه در ، این من عاشق سفر

وای که بی کرانه‌ی حصار تو کرانه شد

وای که در عزای عشق ، کشته شد آشنای عشق

وای که نعره های عشق ، زمزمه ی شبانه شد

ای تکیه گاه تو تنم ، سنگر قلب تو منم

وای که نیزه ی تو را ، سینه ی من نشانه شد

درخت پیر تن من ، دوباره سبز می شود

که زخم هر شکست من ، حضور یک جوانه شد

وای که در حضور شب ، در بزم سوت و کور شب

شبکور وحشت تو را ، قلب من آشیانه شد

 وای که آبروی تو ، مرد انالحق گوی تو

بر آستان کوی تو ، جان داد و جاودانه شد

من همه زاری منم ، زخمی زخمه ی تنم

برای های های من ، زخمه ی تو بهانه شد

درخت پیر تن من ، دوباره سبز می شود

هر چه تبر زدی مرا ، زخم نشد ، جوانه شد

گل آفتاب گردان رو به نور می چرخد و آدمی رو به خدا .

ما همه آفتاب گردانیم . اگر آفتابگردان به خاک خیره شود و به تیرگی ؛ دیگر آفتاب گردان نیست

آفتاب گردان کاشف معدن صبح است وبا سیاهی نسبت ندارد .

این ها را گل آفتابگردان به من گفت ومن تماشایش می کردم که خورشید کوچکی بود

در زمین و هر گلبرگش شعله بود و دایره ای داغ در دلش می سوخت .

آفتابگردان به من گفت : "وقتی دهقان بذر آفتابگردان را می کارد مطمئن است که او خورشید را پیداخواهد کرد" .

آفتابگردان هیچ چیز را با خورشید اشتباه نمی گیرد ؛ اما انسان همه چیز را با خدا اشتباه می گیرد .

آفتابگردان راهش را بلد است و کارش را می داند

 او جز دوست داشتن آفتاب و فهمیدن خورشید کاری ندارد .

او همه زندگی اش را وفق نور می کند ، در نور به دنیا می آید و در نور می میرد .

نور می خورد و نور می زاید .

دلخوشی آفتابگردان تنها آفتاب است . آفتابگردان با آفتاب آمیخته است و انسان با خدا .

 بدون آفتاب ، آفتابگردان می میرد؛ بدن خدا انسان . "

آفتابگردان گفت : " روز که آفتابگردان به آفتاب بپیوندد ، دیگر آفتابگردانی نخواهد ماند

 و روزی که تو به خدا برسی ، دیگر " تویی " نمی ماند .

 و گفت من فاصله هایم را با نور پر می کنم ، تو فاصله ها را چطور پر می کنی ؟ "

آفتابگردان این را گفت و خاموش شد . گفتگوی من و آفتابگردان نا تمام ماند .

 زیرا که او در آفتاب غرق شده بود .

جلو رفتم بوییدمش ، بوی خورشید می داد .

 تب داشت و عاشق بود . خداحافظی کردم ، داشتم می رفتم که نسیمی رد شد و گفت :

" نام آفتابگردان همه را یاد آفتاب می اندازد ، نام انسان آیا کسی را به یاد خدا خواهد انداخت ؟

شاید این خلوت من کوچ کند

به شب پروانه،به صدای نفس شهنامه

به طلوع اخرین افسانه،و غروبی که در ان

 نقش دیوانگی یک عاشق،بر سر دیواری پیدا شد.

خلوتم را نشکن،خلوتم بس دور است

ز هوای دل معشوق سهند

خلوتم راه درازی ست میان من و تو

خلوتم مروارید است به دست صیاد

خلوتم تیر وکمانی ست به دست ارش

خلوتم راه رسیدن به خداست

خلوتم را نشکن..

عشق، تصمیم قشنگی ست، بیا عاشق شو

نه اگر قلب تو سنگی ست، بیا عاشق شو

آسمان زیر پروبال نگاهت آبی ست

شوق پرواز تو رنگی ست، بیا عاشق شو

ناگهان حادثه ی عشق، خطر کن، بشتاب

خوب من ، این چه درنگی ست ، بیا عاشق شو

با دل موش ، محال است که عاشق گردی

عشق، تصمیم پلنگی ست، بیا عاشق شو

تیز هوشان جهان، برسر کار عشقند

عشق، رندی است، زرنگی ست،بیا عاشق شو

 کاش در محضر دل بودی و میدیدی تو

بر سر عشق، چه جنگی ست! بیا عاشق شو

 « مصلحت نیست که از پرده برون افتد راز»

صورت آینه زنگی ست، بیا عاشق شو

می رسی با قدم عشق به منزل، آری...

عشق، رهوار خدنگی ست، بیا عاشق شو

باز گفتی تو که فردا!!! به خدا فردا نیست

زندگی، فرصت تنگی ست، بیا عاشق شو

کار خیر است، تأمل به خدا جایز نیست!

عشق، تصمیم قشنگی ست، بیا عاشق شو

آنکه مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت

در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت

خواست تنهایی مارا به رخ ما بکشد

تنه ای بر در این خانه تنها زد و رفت

دل تنگش سر گل چیدن از این باغ نداشت

قدمی چند به آهنگ تماشا زد و رفت

مرغ دریا خبر از یک شب دریایی داشت

گشت فریاد کشان بال به دریا زد و رفت

چه هوایی به سرش بود که با دست تهی

پشت پا بر هوس دولت دنیا زد و رفت

بس که اوضاع جهان در هم و ناموزون دید

قلم نسخ براین خط چلیپا زد و رفت