پارسي يار
شبکه اجتماعي پارسي زبانان [نسخه آزمايشي]
شبکه اجتماعي پارسي زبانان [نسخه آزمايشي]
RSS
حسين!
يالان دنيا
پيام هاي برگزيده مجله پارسي نامه اتاق پيشنهادات پارسي نامه همه‌ي پيامهاي پارسي يار
حسين!
يالان دنياپيام هاي برگزيده مجله پارسي نامه اتاق پيشنهادات پارسي نامه همه‌ي پيامهاي پارسي يار
برگزيدگان مجله در ارديبهشت 1404
1 - عارفانه هاي يک دوست
2 - جوادتبريزي
سي رتبه برگزيده بر اساس تعداد کل پيام در مجله
1 - آواي روستا
2 - « لنگرودي »
3 - *ابرار*
4 - ذره بين زنده
5 - * گل نرگس *
6 - تبسم بهار ♥
7 - قافيه باران
8 - خادمة الشهدا
9 - علي در کلبه درويشي
10 - محمد_عابديني
11 - ياسيدالکريم
12 - هما بانو
12 - * کميل *
13 - .:راشد خدايي:.
14 - *بنت فاطمه*اظهر
15 - گلهو قطعه اي ازبهشت
16 - انديشه نگار
17 - *زهرا.م
18 - مجنون الحسين ع
19 - *ميثم*
20 - ||عليرضا خان||
21 - شبستان نور
22 - * هاتف *
23 - در انتظار آفتاب
24 - «امير معظم»
25 - *قاصدك*
26 - ♥ ح. بالايي
27 - ساعت يك و نيم
27 - محمد جواد س
28 - شهريار کوچه ها
28 - مهسا خانوم
29 - ميراب عطش
30 - قلمدون
30 - *سحربانو*
+
همه در انتظاريم
که بيايد خبري از تو برايمان
ديروز شنيدم کسي مي گفت:
اين تو نيستي که غايبي از نظرها
اين مائيم که پنهانيم
اين مائيم که سرگشته در خوابيم
دعا کن که پيدا شويم آقا
دعا کن که بيدار شويم از خواب....
+
شقايق ها
زخم هائي بر پيکر زمين اند
و ستارگان
زخم هائي بر پيکر آسمان!
و عشق
زخمي ست ديرينه سال
بر پيکر انسان....
+
کاش باراني ببارد ، قلبها را تر کند
بگذرد از هفت بند ما ، صدا را تر کند
قطره قطره رقص گيرد روي چتر لحظه ها
رشته رشته مويرگهاي هوا را تر کند
بشکند در هم طلسم کهنه ي اين باغ را
شاخه هاي خشک و بي بار دعا را تر کند
مثل طوفان بزرگ نوح در صبحي شگفت
سرزمين سينه ها تا نا کجا را تر کند
چترهاتان را ببنديد اي به ساحل مانده ها
شايد اين باران که مي بارد شما را تر کند
+
در و ديوار دنيا رنگي است. رنگ عشق. خدا جهان را رنگ كرده است. رنگ عشق. و اين رنگ هميشه تازه است و هرگز خشك نخواهد شد. از هر طرف كه بگذري، لباست به گوشه‌اي خواهد گرفت و رنگي خواهي شد. اما كاش چندان هم محتاط نباشي؛ شاد باش و بي‌پروا بگذر، كه خدا كسي را دوست‌تر دارد كه لباسش رنگي‌تر است.
+
در اعماق وجودم،آبهاي اميد در جريانند،قطرات شبنم شادي بر تن و روحم نشسته است،من سرشار از اميدم مملو از خواستن،روح من به نيکي مي انديشد،به باورها که هر چه هست در باورها خلاصه مي شود،و در خلوت خود برايت دعا مي کنم،براي تويي که دوستت دارم و دوستم داري،براي تويي که نه من تو را مي شناسم و نه تو مرا و...
سلام،ممنون،عيد شما هم مبارك - حسين!
+
مهربانم!ببخشمان ازاينکه خيلي وقتها ازيادمي بريمت،ببخشمان که تمام لحظات در خود فرو رفته ايم،ببخشمان که به جاي شکرنعمت هايت وشکرآنچه را که داده اي ازنداده ها شکايت مي کنيم،ببخشمان که قدرآنچه راکه داده اي رانمي دانيم،خدايا به داده ها و نداده هايت شاکريم،بگذارکه تمام لحظه هايمان،در بودهاونبودها،دادهاو نداده ها،درتمام خوشي هاوناخوشي هايمان که همه وهمه حکمت توست!فقط ياد توياريمان دهد که عشق وفادارتويي
.jpg)
+
زندگي با همه وسعت خويش
محفل ساكت غم خوردن نيست
حاصلش تن به قضا دادن و افسردن نيست
اضطراب هوس ديدن و ناديدن نيست
زندگي خوردن و خوابيدن نيست
زندگي جنبش جاري شدن است
از تماشاگه آغاز حيات تا به جايي كه خدا مي داند...
+
خدادل راازخاک آفريد،ازخاکي پست وبي مقدارولي نه براي آنکه خاک بماندبلکه تانشان دهداگردل خاک بماند،بيمقداروسياه خواهدبود،خدادل راازخاک آفريد،امابراي آنکه مزرعه اي شودپرازياسهاي احساس ورزهاي عشق،براي آنکه بلندايي يابد به اندازه آسمان،براي آنکه اوجي گيرد چون دورترين ستاره وبراي آنکه زلال شودبه زلالي عشقي پاک،خدادل راازخاک آفريدتابااکسيـرعشــق،باکيمياي محبت ومهربه گُلي زيباتبديل شودوبلکه به باغ آبادعشق
+
خسته نيستم؛ فقط بگو تا تو, چند قدمِ ديگر چند تيرکِ عمود چند خطِ سفيد ؟ چقدر تو دوري و من دير!!خدا!
+
ناگزير از سفرم، بي سرو سامان چون باد،به گرفتار رهايي نتوان گفت آزاد،کوچ تا چند؟! مگر مي‌شود از خويش گريخت،بال تنها غم غربت به پرستوها داد،اينکه مردم نشناسند تو را غربت نيست،غربت آن است که ياران ببرندت از ياد،عاشقي چيست؟ به جز شادي و مهر و غم و قهر؟!نه من از قهر تو غمگين، نه تو از مهرم شاد،چشم بيهوده به آيينه شدن دوخته‌اي،اشک آن روز که آيينه شد از چشم افتاد...
+
تو را به راستي،
تو را به رستخيز
مرا خراب کن!
که رستگاري و درستکاري دلم
به دستکاري همين غم شبانه بسته است
که فتح آشکار من
به اين شکست‌هاي بي‌بهانه بسته است...
+
...شب از جنگل شعله ها مي گذشت،
حريق خزان و بود و تاراج باد.
من آهسته ، در دود شب رو نهفتم
و در گوش برگي که خاموش ِ خاموش مي سوخت ،گفتم :
ـمسوز اين چنين گرم در خود ، مسوز !
مپيچ اين چنين تلخ بر خود ، مپيچ
که گر دست بيداد ِ تقدير کور
تو را مي دواند به دنبال باد
مرا مي دواند به دنبال ِ هيچ !
▌► | ► | ◄