مرگی در دامنه ها ، ابری سر کوه ، مرغان لب زیست.

می خواندیم : "بی تو دری بودم به برون، و نگاهی به کران، و صدایی به کویر."

می رفتیم، خاک از ما می ترسید، و زمان بر سر ما می بارید.

خندیدیم: ورطه پرید از خواب ، و نهان ها آوایی افشاندند.

ما خاموش ، و بیابان نگران، و افق یک رشته نگاه.

بنشستیم، تو چشمت پر دور، من دستم پر تنهایی، و زمین ها پر خواب.

زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست

زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست رود دنیا جاریست

زندگی ، آبتنی کردن در این رود است

وقت رفتن به همان عریانی که به هنگام ورود آمده ایم

دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟

هیچ!!!

زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند

شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری

شعله گرمی امید تو را ، خواهد کشت

زندگی درک همین اکنون است

زندگی شوق رسیدن به همان فردایی است ،

که نخواهد آمد تو نه در دیروزی ، و نه در فردایی

ظرف امروز ، پر از بودن توست شاید این خنده که امروز ،

دریغش کردی آخرین فرصت همراهی با ، امید است

زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک ، به جا می ماند

زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگ زندگی ،

خاطر دریایی یک قطره ، در آرامش رود

زندگی ، حس شکوفایی یک مزرعه ، در باور بذر زندگی ،

باور دریاست در اندیشه ماهی ، در تنگ زندگی ،

ترجمه روشن خاک است ، در آیینه عشق زندگی ،

فهم نفهمیدن هاست

زندگی،پنجره ای باز به دنیای وجود تا که این پنجره باز است،

 جهانی با ماست آسمان،نور،خدا،عشق،سعادت با ماست

فرصت بازی این پنجره را دریابیم در نبندیم به نور ،

در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم

پرده از ساحت دل برگیریم رو به این پنجره،

با شوق، سلامی بکنیم

زندگی ، رسم پذیرایی از تقدیر است

وزن خوشبختی من ، وزن رضایتمندی ست

زندگی ، شاید شعر پدرم بود که خواند

زندگی شاید آن لبخندی ست ، که دریغش کردیم

زندگی زمزمه پاک حیات ست

مثل همیشه، توان نگریستن در چشمان مراد را نداشت...

اما تنها یک لحظه،

یک لحظه آسمانی که به تمام لحظات زمینی می ارزد،

توان آن را یافت تا در چشمان مراد بنگرد.

آنها با زبان دل با یکدیگر سخن گفتند...

و چه زیبا و باشکوه بود آن لحظه آسمانی...

و اینک تمام وجود مرید،

سرشار از آرامشی آسمانی شده است

و صدای حضرت عشق، 

یک پنجره که مثل حلقه ی چاهی در انتهای خود به قلب زمین میرسد.

و باز میشود به سوی وسعت این مهربانی مکرر آبی رنگ...

یک پنجره که دست های کوچک تنهایی را از بخشش شبانه ی

عطرستاره های کریم سرشار می کندو می شود